Μάρκετινγκ Δύο ιστοσελιδα διαφορετικοί άνθρωποι με κοινό σημείο αναφοράς το κατασκευέσ ιστοσελίδων «Παιδικό χωριό SOS». Μεγάλωσαν με απεριόριστη στοργή με μητέρες SOS και μιλούν στο People για τις μαμάδες τους,
κατασκευέσ ιστοσελίδων αλλά και τις ιστορίες κατασκευέσ ιστοσελίδων της ζωής τους που τους ένωσαν Digital Marketing για Κατασκευή ιστοσελίδων πάντα...."
Παιδικά Χωριά SOS Μάρκετινγκ
Δύο διαφορετικοί άνθρωποι με κοινό σημείο αναφοράς το «Παιδικό χωριό SOS». Μεγάλωσαν με απεριόριστη στοργή με μητέρες SOS και μιλούν στο People για τις μαμάδες τους, αλλά και τις ιστορίες της ζωής τους που τους ένωσαν για πάντα.
Η αγάπη μητέρας και γιουΟ Βαγγέλης Ιωάννου γεννήθηκε στην Αθήνα. Σήμερα είναι 19 χρόνων και βρέθηκε για πρώτη φορά σε ίδρυμα στην ηλικία των 3,5 ετών. Οι λίγες αναμνήσεις που έχει από εκείνη την εποχή είναι «με πολλά
παιδιά που τρώγαμε όλα μαζί σε ένα δωμάτιο» θυμάται. Στα 4,5 άνοιξε ο «φεγγίτης» που τον οδήγησε, μαζί με τα τρία αδέλφια του στο παιδικό χωριό SOS της
Θεσσαλονίκης και στη φιλόξενη αγκαλιά της Χριστίνας. «Δεν είμαι ορφανός. Οι φυσικοί μου
γονείς ζουν σ’ ένα διαμέρισμα στην Αθήνα. Είναι άνεργοι, ο πατέρας μου παίρνει αναπηρική σύνταξη. Μας έδωσαν στο ίδρυμα για οικονομικούς λόγους. Ήταν το καλύτερο που μπορούσαν να κάνουν» δηλώνει. Θυμάται πως, μπαίνοντας στην εφηβεία, τον απασχόλησε πολύ γιατί οι
άνθρωποι που τον έφεραν στον κόσμο δεν πάλεψαν όσο χρειάστηκε ώστε να μείνει η οικογένεια ενωμένη. «Στενοχωριόμουν. Στις σχέσεις που άρχισα να δημιουργώ με τα
κορίτσια ντρεπόμουν να πω ότι έμενα στο Χωριό. Το ίδιο και στους φίλους μου στο σχολείο. Έτσι, όταν έγινα 15 χρόνων, ζήτησα να ζήσω για λίγο καιρό με τους φυσικούς μου
γονείς, ώστε να πάρω τις απαντήσεις που χρειαζόμουν» λέει. Έμεινε κοντά τους μόνο 4-5 μέρες. Δεν έφταιγε ότι το σπίτι ήταν μικρό και σκο
ΤΕΙνό, αλλά ότι το πρόβλημα με τον αλκοολισμό ήταν έντονο σε κάθε γωνιά, πίσω από κάθε κλειστή πόρτα. «Αν κατηγορώ για κάτι τους φυσικούς μου
γονείς, είναι που δεν προσπάθησαν να κόψουν το ποτό. Δεν τους το είπα ποτέ, δεν υπήρχε λόγος, γιατί δεν θα άλλαζε η κατάσταση. Ήξερα, όμως, ότι το σπίτι μου δεν θα μπορούσε να είναι αυτό, μαζί τους. Και δεν ξαναγύρισα». Πριν από τέσσερις μήνες παρουσιάστηκε στον Έβρο για να υπηρετήσει τη στρατιωτική του θητεία. Την προηγούμενη, γιόρτασε το γεγονός με τη μητέρα του –έτσι αποκαλεί την κυρία Χριστίνα–, τα αδέλφια του και τους παιδαγωγούς του. «Ήμουν πολύ χαρούμενος. Για μένα αυτή είναι η μάνα μου, η οικογένειά μου. Μάνα είναι αυτή που σε μεγαλώνει. Κι αισθάνομαι πολύ τυχερός για αυτό» λέει.
Εκείνη, η Χριστίνα Ομέρογλου, καμαρώνει. Αποφάσισε να γίνει μητέρα στο Παιδικό Χωριό SOS της
Θεσσαλονίκης το 1997, στα 41 της. Ως
παιδί μεγάλωσε και η ίδια σε ανάδοχες οικογένειες. «Γι’ αυτό εγώ μπορώ να τα καταλάβω αυτά τα
παιδιά» λέει. Στα 14 παντρεύτηκε με το ζόρι και χώρισε έξι μήνες αργότερα. Ήθελε από μικρή να γίνει μητέρα. Έτσι, στα 21 της, απέκτησε –χωρίς γάμο– την 36άχρονη σήμερα Ελένη. « Η ιδέα για να έρθω στο Παιδικό Χωριό ήταν της κόρης μου, μετά από μια
διαφήμιση στην τηλεόραση» δηλώνει. Ήταν η πρώτη που έφτασε στις εγκαταστάσεις του Χωριού, στο Πλαγιάρι. Δούλεψε πολύ με τα χέρια της για να φτιαχτούν τα
σπίτια που λίγο αργότερα θα γέμιζαν
παιδιά. «Κάθε φορά που έρχονταν ρούχα και παιχνίδια σε ένα χώρο που σήμερα είναι η Βιβλιοθήκη, πήγαινα και διάλεγα τα πιο όμορφα.